başladıktan sonraki 15 dakikada içimin burkulduğu ve ağlamamak için kendimi zor tuttuğum, sınıfta izlediğim belgesel.
dayanamadığım, artık kendimi saldığım ve ne olacaksa olsun dediğim ansa, onun yaşadığı son 29 ekim'de dolmabahçe sarayı'nın karşısında duran savarona'daki öğrencilerin yaptıklarını söylemesi. atayı görmek istemeleri, ardından ata'nın iki kolunda birer kişiyle balkona çıkması ve onları selamlaması. öğrencilerin kimilerinin, sırf atayı daha yakından görmek için kendini boğazın azgın sularına bırakıp yüzmeleri, yatta kalanlarınsa selam verip onuncu yıl marşı'nı okumaları ve bunun akabinde ata'nın yanındaki kişiler tarafından ilk kez ağlarken görülmesi.
burada başladım ve devamında da durmadı zaten.
normal bir insan oğlunun ağlamadan durmasının çok zor olduğu belgeseldir ayrıca.
