olum sadece biz erkekler yaşamıyoruz bu derbi kafasını. farkında değiller ama anneler de yaşıyor.
günü, bir derbiye benzeticem. sen dersin, ad aktarması, başkası der mecazı mürsel, fark etmez.
hoca şimdi gün öncesi, evdeki güvenlik önlemleri hat safhaya çıkar. kademeli olarak, valide nezaretinde karantina uygulaması başlatılır. girilmesi yasaklanan ilk oda, günlerin mabedi olarak niteleyebileceğimiz salonlardır. zaten normalde dosdoğru oturulamayan salona, gün nedeniyle giriş çıkışlar da yasaklanmıştır. hatta bizim valide direk anahtarı saklıyor. ve sana yeminler olsun dostum, bi ev hanımı evinde limuzin saklasa bile bulamazsın, o istemedikten sonra.
tüm ülkenin derbiyle yatıp kalkması gibi, ev ahalisi de ister istemez güne kitlenmiştir. gün saatine kadar herkes teyakkuzda bekler. oturduğu koltuğun örtüsünü kalkarken düzeltmeyi ihmal etmeyen babamdan hareketle, ben kadın milletinden daha da korkmaya başladım mesela.
gün öncesi validede tam bir derbi kafası vardır. hem gergin bir bekleyiş hem herhangi bir olumsuzluk olursa yanarım düşüncesi (ayşe börek biraz çiğ mi kalmış / ohaa şş kız bak ayşenin camlara bi parmak toz var ihihi)
hem de ne olursa olsun keyif alacağı bir organizasyon olacağının bilinci. hepsi mevcut gün öncesi.
gün saati gelip yaklaştığında, anneden başka hane mensubu bulunmayacaktır evde. bu her iki tarafın iyiliği için şarttır. zira fazla dozda şişman, emekli, dedikoducu teyze teneffüs etmek telafisi zor zararlara yol açabilir.
evet son cümlelerimi toparlıyorum. zira derbi saati yaklaştı. dün akşamdan izmirli taylanın birbirinden "oynak" şarkılarını çektiğim cd yi salona bıraktım. artık hem bi yeri dağıtma ve bir şeyi kırma olasılığım hem de misafirlerden herhangi birine yakalanma ihtimalim (ki bu durumda herkesi bekleyip ellerini öpmek zorundayım) nedeniyle yavaşça yol alıyorum.
kısır, izmirli taylan, çay, dedikodu. işte premier lig bu amına koyim!
