yaraya göre değiştiğinini düşündüğüm bir önermedir. zira o kadar yarası olan sokak çocuklarının ve kimsesiz çocukların sağlam bireyler olabileceğine inanmıyorum ben. keşke olsa; bunu başarabilsek...bir yerleri hep eksik kalır ki bunun kadar doğal bir şey yok. bu insanlara sahip çıkamıyoruz, hata bizde... yine de hayata bodoslama dalmanın ve sevgisizliğin getirdiği öfkeyle beslenip, sağlamlaşan bünye tanımadım. hayatta sağlam durmak için hepimizin desteğe ihtiyacı var. desteksiz büyüyen bir çocukta, elbette hırs olur ama kanımca bu eşit değildir sağlam bünye... daha bir insan olabilmek içinse derin sevgi gerekir. keşke kimse kimseyi kaybetmeden öğrense bazı şeyleri...
(bkz: ağaç yaşken eğilir)
