yatağa girmeden önce saat gece 1 buçuk gibi karşılıklı kola içiyorduk.annem odasındaydı.biraz hayattan konuştuktan sonra babama "ben oğlum olursa senin adını koyacam dedim".henüz 12 yaşındaydım.babam gülümsedi.ardından odalarımıza çekildik.
çok geçmeden annemin bağrışını duydum.ben odamdan ne oluyor diye kulak kesildim.acaba tartışıyorlar mıydı diye düşündüm..ama annem ve babam hiç tartışmazdı.sonra odaya gittim.babamı gördüm kriz geçiriyordu.belli bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama dili dolanmıştı.gözgöze geldik.annemle bir yerlerden su bulup yüzüne çarptık.ben apartman kapısına çıkıp bağırıp yardım istedim bir de 112 yi ve halamları aradım.ardından odaya döndüm ve babamın gözleri kapandı.
o anda ölüm neymiş onu gördüm.ama küçüğüm diye olacak herkes bana ölmedi dedi.ben gördüm o öldü.ben o anda büyüdüm.1.50 boyunda 12 yaşında evin sorumluluğunu hissettim.ben komşuda kaldım.bizim evden gelen sesleri duyuyordum.
sabah olduğunda eve çıktım.teyzem şiş gözleriyle beni karşıladı.babam öldü biliyorum dedim ve içeri girdim.herkes ağlıyordu ve bana sarıldı.bense ağlayanları teselli ettim.dedim ya ben o gece büyüdüm.
babamın nasihatleri herşeyi sanki şimdi anlatıyormuşçasına kulağımda ve aslında hep bugünlerim içinmiş söyledikleri.ben onun istediği insan olmak istiyorum.biliyorum izliyor beni ve biraz yamuğumu görsende sana layık bir evladım biliyorum.aradan 11 yıl geçti nerdeyse.yani seninle yaşadığım sene kadar sensiz yaşadım.eksikliğini hissettim ama hiç sen yokmuşsun gibi yaşayamadım.
