uykum var ama uyumak için yatağa gitmekten korkuyorum. korkum karanlık falan değil, kendimden. yicem yine başımın etini. off biri beni benden kurtarsa ne güzel olurdu lan. hep konuşasım ve iletişesim var o yüzden. nereye kadar ki bu kaçış yolunun sonu. sızıp kalıyorum en nihayetinde. hem niye eziyet ediyorum ki kendime. kapayınca gözümü herşeyle bağlantım kesilse olmaz mıydı. ya da zifiri karanlıkta düşünceler görülemediğinden etkisiz eleman olsaydı. yanıyor gözler, balon olmadan yatsam iyi olur da. uyku yok ki birader. ne biçim iş bu. sanki bende iki tane ben var ikisi birbirinden farklı. biri uyusa diğeri hinlik yapmaya devam etse olmamı? hatta o diğeri dünden beri beni deli eden şu kara sineği bir öldürse diyorum. ama yok işte. uyu diyenle uykudan kaçan aynı kutuda, sanki yapışık iki aksi ikiz. ama biz tekiz.
uyumalıyım artık, gitmeliyim bu yerden, derin uykular diliyorum, bana beyaz çarşaflı yatakta.
