itiraf ediyorum kardeşim küçükken, ayaklarımdan korkardı. ben de her defasında ranzamızın ucundan ayaklarımı gösterir, korkuturdum. zavallı cıyak cıyak bağırmaya, ardından ağlamaya başlardı. annemle babam uyanıp gelirlerdi ne oldu bu çocuğa, diye.
lakin o gün bugündür anlayamadığım şey; bi ayaktan nasıl bu kadar korkulur? şimdi onun ayakları benimkinin iki katı! *
