evimizin karşısındaki bakkal mehmet amca kalp ameliyatı olmuştu. bir sabah erkenden ekmek almaya gittim. mehmet amca arkası kapıya dönük vaziyette para hesabı yapıyordu. benim geldiğimi duymadı. günaydın demek varken şeytan dürttü ve,
- "eller yukarı" diye bağırdım şaka olsun diye.
mehme amca hemen kaldırdı ellerini ve titremeye başladı.
- "sakın arkana dönme ve kasayı aç" dedim yüksek sesle.
mehmet amca,
- "sakin ol evladım, şimdi açıyorum" dedi.
sonra hemen kasaya yöneldi. ama kasayı açamadan adeta sandalyeye yığıldı ve kalbini tutup kıvranmaya başladı. inliyordu... çok korktum. nasıl da bu adamcağızın kalp ameliyatı geçirdiğini unutmuştum. ya ölürse diye bir korku sardı içimi. hemen,
- "mehmet amca korkma ben karmatu, sizin karşı komşu..." dediysem de duymadı beni.
derken masada duran kolonya şişesini kaptım ve mehmet amcanın ellerini ovalamaya başladım. bir yandan da mehmet amca "ölüyorum, ölüyorum" diye inliyordu. pişmanlık ve korku arası bir duygu sardı benliğimi. korkudan neredeyse altıma kaçırmak üzereydim ki mehmet amca gülmeye başladı. iyice şaşırdım. sanki gülme krizine girmişti. derken gülmesi yatıştı ve,
- "nasıl yeğenim korktun mu?" diye sordu.
- "korktum da sen iyi misin gerçekten" diye sordum şaşkınlıkla.
- "allah'ın izniyle turp gibiyim" dedi. "sen benim kalp ameliyatı geçirdiğimi unuttun mu ki bana böyle ağır şaka yapıyorsun?" dedi kızarak.
bir laf diyemedim. özür bile dileyemeden çıktım dükkandan. o korku bana yetti ve bir daha kimseye eşşek şakası yapmadım.
