zülfü livaneli'ye bir kez daha hayran bırakan romandır. daha öncesi için (bkz: engereğin gözündeki kamaşma).Kitabın sayfasını kapadığınızda normal hayata bir süre adapte olamıyorsunuz, adadaymış gibi hissediyosunuz ve isim kullanılmadan insanlara numara verilmiş olması ardadaşlarınızın kapı numaralarını sormaya kadar duygu durumunuzu itebiliyor, öyle kodlamak istiyorsunuz niyeyse, 18 numara fehriye gibi. bir gerçek daha var ki o da martılar, onlara artık eskisi gibi bakamıyorsunuz, bir insan bu hayvanlarla adanın sonunu nasıl getirebilir?
