siir denen; tüm yazinsal olanaklarin icinde 'soyut' ele alindiginda müzige en yaklasabilen, özgürlükte (yaratildigi asamada)felsefeyi bile asabilme gizilgucune sahip; sanri, endise, korku, elde ne varsa disavurulabilecek, yazilmamis, sayfanin kenarinda asili kalmis, sakat birakilmis bir tek kelimeyle dahi anlatma yetisine sahip olansa; bu yetisinin sinirsizligi capinda ve oraninda da okutana ve okuyana özgü, var oldugu kisinin bilinci, anlayisi, birikimi, aslinda en ari sekliyle istegiyle bicimlenen, yeri gelince bir hecede bin anlam tasiyabilendir.
üniversite'de ögrenmek, ezberlemek zorunda kaldigi, sairin siir varligindan hangi ölcüye göre secip derse getirdigi belirsiz siirleri tahtaya yazdirip 'amaci anlatmak olmayan' sairin, siirde 'ne anlatmak istedigi'ni sorup, bir de yorumlari da begenip begenmeme hadsizligine düsmekten daha fazla capi olmayan ögret(e)me(ye)nden, baska ne beklenir?
siirin sopasi yok...
