samimiyetin, çalışmanın, yaratıcılığın, oyunculuğun, gerçekliğin biraraya gelmesiyle bi efsane çıktı ortaya. sondan başa anlatayım:
gerçekçi: bakıyorum yazılanlara, bazı arkadaşlar, "polis böyle mi olur?" falan diyor. böyle olur kardeşim, hatta az bile yansıtmışlar. ankara gibi bi yerde, cinayet başkomiserinin kravatlı, kibar bi adam olmasını bekliyorsan çok fazla "dandik" dizi ya da film izliyorsun demektir.
oyunculuk: erdal hocaya bakıyorum da çok önceden okuduğum ve okurken gözümün önüne gelen behzat karakterini çok iyi yansıtıyor. herhalde ancak bu kadar olurdu. harun karakteri, behzatın abisi, harunun babası... hepsi, sadece oyunculuk yapıyor. bu ülkede bence en zoru "sadece" oyunculuk yapmaktır zaten.
yaratıcılık: senaryo ekibi, oyuncuları, yönetmeni; hepsi yaratıcı insanlar zaten. ama sanki emrah serbesi de biraz unutmuş gibiyiz. bu muhteşem karakteri yaratan adam, gerçekten de gençler maçına giden, sakaryada içen, mekanların geçtiği yerlerde yıllarca vakit geçirmiş ama en önemlisi de yaratıcı bir adam. fazlasıyla kabiliyetli, fazlasıyla sade ama büyüleyici bir kalemi var. herkese de tavsiye ederim.
samimiyet: bu dizinin bu kadar çok sevilmesinin belki de en önemli nedeni. samimi senaryo, samimi oyuncular, samimi hikayeler. küfür etmesine takılanlar oluyordur mutlaka ama yavrucum hangimizin evinde babamız sevindiğinde de kızdığında da küfür etmiyor ki? bu kadar soyutlamayın kendinizi. hee gerçekten de küfürün geçmediği bi ailede büyümüşseniz, size hem başka programları tavsiye ederim ve hem de sizin adınıza üzülürüm. bu hayatta şahane küfürler etmekten başka pek de bi şey gelmiyor çünkü elimizden.
sonuç olarak, bu dizi yayından kalkarsa, karar merciindeki bireyerin tillahını soğuk suyaya yatırıp sabaha kadar, çeşitli ilaç takviyeleriyle tabiki, defalarca sikerim. karışık olduğu için, bu arkadaşlar anlamamış olabilir diyerekten özetliyim; sizi sikerim lan!
