ben çocukken belki inanmayacaksiniz ama elektirikler kesilince neşelenirdim.çünkü ev ahalisiyle baş başa kalırdık.birbirimizin sesini duyardık.annem hemen ik adet dev gibi mum yakardı.annem,ablam ve babam türkü olsun,sanat müziği olsun,sertab erener,sezen aksu olsun o güzel sesleriyle şarkı söylemeye başlarlardı.doyumsuz bir keyifle dinlerdim onları.
elektirikler gelince önce bir gözleri avuşturur,bir üflemede mumu söndürmeye çalışırdım.türkü de biterdi şarkı da.televizyonun gürltüsüne dönerdik.ya da babam gazete okurdu.zaman bizim olmaktan çıkardı.
keşke yine çocuk olsam...
