Modern anlamda kapitalizmin yaşanmaya başlanmasından önceki yaşam tarzıydı. Şöyleki önceleri herkes eker biçer satar ve kazanırdı. Herhalde zengin adamın biri vaktin birinde en yetenekli ve mükemmel işçileri toplayarak kendi çiftliğini oluşturmak istedi. Bu işçiler çfitliğe ya da tarlaya gelip çalışmaya başladılar. Eskiden ektiklerini satıp kazanan işçiler artık işverenlerinin kendilerine sözverdiği ücreti alarak çalışıyorlardı. Bir gün, işveren "la adamlar iyi güzel çalışıyor da keşke daha fazla çalışsalar, biz de daha fazla kazanabilsek" gibisinden kendisini bir hülyaya kaptırdıktan sonra işçilere daha dolgun ücretlerle daha fazla çalıştırma isteğini iletiyor. Gazı alan işçiler daha dolgun maaşlarla işlerine devam ediyorlar. ANCAK işler işverenin düşündüğü gibi gelişmiyor. işveren daha fazla verim beklerken işçilerin eskisinden fazla çalışmadıklarına şahit oluyor. ÇÜNKÜ işçiler zaten kendilerine yeten az miktardaki ücretlerden daha fazlasına ihtiyaç duymuyorlar.
Bunu farkeden şerefsiz işveren arkadaşlarıyla oturup düşünmeye başlıyor. Acaba biz bu adamları 600 Tl asgari ücretlerle çalıştırsak daha fazla verim alamaz mıyız diyorlar. Karar alınıyor ve bütün işçilerin maaşları asgari ücretlere çekiliyor. Evvela 1500 TL civarı bir maaşla ev geçinebiliyorken şimdi 600 TL ye düşen maaşlarla ev geçindirmek imkansızlaşıyor. Patron duruma son noktayı koyuyor: Siz asgari ücretlerle çalışmaya devam edin ben biçtiğinizden size prim vereyim. işte tam bu anda prim merkezli satışın temeli atılmış oluyor.
Daha çok iş yaptırabilmek için daha az para vermek böylece işe ve çalışmaya olan ihtiyacı artırmak budur işte.
azpara=çokiş
Bu Max Weber'in The Spirit of Capitalism (bkz: Kapitalizmin Ruhu) adlı makalesinde geleneksel kapitalizmden modern kapitalizme gaçişi anlattığı tarafımca geçilmiş bir özetidir.
Yaşanabilir kapitalizm işte böyle bitti.
