dedelerimiz, ninelerimiz, hala yaşayan ama artık yaşamlarının son demlerini yaşayan insanlardır.
millet olarak unutmaya yönelik yaşadığımız bu hayat içerisinde farketmiyor olsak da aslında bize atatürk'ü ve onunla birlikte başlayıp devam eden o yakın tarihimizi anlatan, öğreten ve unutmamamızı sağlayan insanlardır. ve ben korkuyorum, o son kalelerimiz de yıkıldıktan sonra, bu ülkede uçmayı bilmeden kuşu anlatabilecek, yüzmeyi bilmeden denizi anlatabilecek kimse kalmadıktan sonra yeni yetişen ve bir çok konuda aklı bir karış havada olan gençliğe tarihini, geçmişini ve değerlerini ne kadar başarılı anlatabileceğiz. o'nunla aramızdaki son iplik de koptuktan sonra acaba ne yapacağız. belki küçümsüyorsunuz, belki umursamıyorsunuz, hadi ordan diyorsunuz ama dedenizin;
"ben küçücüktüm, atatürk ve etrafındaki askerler atları ile evimizin önünden geçmişlerdi. annem benim izlememe izin vermişti."
