insanın en büyük zaaflarından biri de seni çok seven kişinin sevgisinin sürekli olacağına kendini inandırmak ve bu yürüyüşte çaba harcamaya hiç gerek duymamaktır. oysa sevgi ve aşk da duyguların yoğunluğuyla beslenir. birçoğumuz çekmişizdir aşk acısını. belki farklı kişiliklerle, farklı şehirlerde ya da farklı renklerde... kim ne derse desin sevgiyle doğan aşkın körlüğü ve heyecanın bambaşka bir tadı vardır. sen ne görürsen gör bilmediğin ya da düşünmediğin bir güç içinde hareket etmeye başlar. her şey canlanır yaşamda. sevgini paylaştıkça paylaşasın gelir. hatta bazı isteklerine dur diyerek değişmeye dahi başlarsın aşk için. bu değişim aynı hızda yaşandığında mutluluk doğar. aşkı bitiren duygu ise alışmışlığın verdiği sevginin değerini bilememektir. sen sevdikçe karşındakinin kendine olan güveni artar, bazıları ise kendini bir şey zanneder. sen hala çırpınırken o sadece seni seviyorum cümlesini son sığınağı seçer. sevginden emin olarak aşkı besleme ihtiyacı hissetmez. oysa aşk en çok emekle beslenir ve ölüm nedeni alışkanlık olarak algılanmasıdır...
