attila ilhan'ın 1951'de yazdığı, önsözünde ''Tek kelimeyle söylemek gerekirse, okuyucu önünde, onunla birlikte, memleketimizin ve memleketimizin halkının esenliği için elbirliğiyle bulmamız gereken olumlu tipi, gerçek vatandaşı arıyorum.'' dediği ve çağdaş gençliğin açmazlarını, bunalımlarını, umutsuzluğunu, çelişkilerini, öfkelerini anlattığı roman. kitaptan beğendiğim bir paragraf:
-...Erkekler de böyle, yok yok, ben billirim mallarımı, daha da beter! Her biri arkadan bin türlü laf söyler, sonra da koynuna girmek için olmadık dalkavukluk yapar. Hepsi de aynıdır. Hepsi de karılarının yanında melaike benim yanımda aslan kesilirler. Hepsi de birbirinden ahmaktır ha! Ayol kadınlara dedikoducu derler ya, erkekler bin beteri. Kaç kere şunu bunu çekiştirirken kendi kulaklarımla duymuşumdur. Katip müdürünü, tayfa kaptanını, asker üstünü, amele patronunu çekiştirir. Onlara bakarsan her biri bir başvekil, bir mebus! Ben önceleri inanırdım da. Sonra baktım ki, ohooo, iş yok bu kafada. Herif beni kendine eğlence yapıyor. O zaman anladım şekerim, şıp diye aklım başıma geliverdi; ben aleme eğlence olacağıma, alem bana eğlence olsun dedim. Ama ne? Kimseye kulak verme! Bildiğin gibi yaşa! işte bak şimdi hanımefendi sayılırım. iş yaptığın kepazeliği marifetmiş, meziyetmiş gibi gösterebilmekte. Oldu mu oldu. Pezevenklik bile yapsan senden iyisi yok...
