sabah uykudan uyanır uyanmaz, insanın bugün öleceğini hissetmesidir.
evet bugün öyle uyandım. yataktan çıkmadan facebook u açıp son bir veda yazısı yazdım kardeşime. işi şakaya bağlayarak konuyu kapattım lakin içimdeki yoğun duygu dinmek bilmiyordu. dışarı çıkmasam belki ölemem diye düşündüm ama çıkmak zorundaydım. paşa paşa giyindim çıktım. bindiğim otobüs iki defa hatalı sollama yaptı. otobüsten indiğim yerin az ötesinde bir kalabalık, bir mahşer yeri havası. adamın birini vurmuşlar şehir merkezinde. yerde ölü yatıyor. beni de vurabilirlerdi, orda yatan ben de olabilirdim düşünceleriyle uzaklaştım. sonra işyerine geldim, asansöre bindim ve 3 e çıkmak için düğmeye bastım, basmaz olaydım, asansör 3 ile 2 arasında kalmaz mı... aha da azaril tarafından bir asansör köşesinde kıstırlmıştım. bütün bunlar olurken hiç korkmadım, hiç panik olmadım, gerilmedim çünkü zaten ben sabah uyandığımda öleceğimi bilerek uyanmıştım. henüz saat 14.. günün bitmesine var daha. entry me son verirken sevgili sevgilim, sevgili zall, sevgili moderatörler, sevgili yazarlar, sevgili troller ve sevgili henüz çaylak olanlar.. bu kısa zamanda sizleri tanıdığıma çok sevindim. kalın sağlıcakla.
edit: olur da ölürsem, diğer taraftan takip edeceğim sizi ona göre.
